Artigos recentes
31. Índice das entradas do blog
July 30, 2014
30. Poñéndolle o ramo
July 14, 2014
29. A carreira espacial e a chegada á Lúa
July 14, 2014
28. Os libros da novela
July 13, 2014
27. A oposición ao franquismo
July 11, 2014
Blog Gagarin
Xuñ
14
O evanxeo segundo Mateo
Ademais das que citamos en tres entradas anteriores, na novela tamén se fai referencia a dúas películas que o protagonista non chegou a ver. No capítulo 11 podemos ler isto:
Mamá falaba con admiración de Xoán XXIII, o papa que morrera había algúns meses e deixara en herdo a convocatoria do Concilio Vaticano II, onde se discutían ideas próximas ás defendidas por eles os catro. Foi unha desas noites cando escoitei por vez primeira o nome de Pier Paolo Pasolini, un italiano que era ateo e comunista e fixera unha película sobre a vida de Xesús Cristo, O evanxeo segundo Mateo, que moito lles gustara aos tres.
O evanxeo segundo Mateo (en España chamouse El evangelio según San Mateo) é unha das películas máis interesantes do director Pier Paolo Pasolini. No seu momento (1964), motivou moitas discusións, dada a personalidade de Pasolini. Que un comunista ateo decidise rodar unha película que segue literalmente un dos catro evanxeos canónicos era algo insólito na Italia dos anos sesenta. O filme, non por casualidade, está dedicado ao papa Xoán XXIII, o promotor do Concilio Vaticano II, que pretendeu facer cambios radicais na Igrexa Católica. Como lemos aquí,
Pasolini derruba a fastosidade do cine bíblico, manténdose nunha austeridade case ascética (cun reparto de actores non profesionais e localizacións en Matera, unha árida rexión ao sur de Italia), para centrarse nas ensinanzas de Xesús, o seu protagonista, encarnado polo estudante español Enrique Irazoqui.
Neste vídeo, pódese ver unha montaxe das secuencias en que Xesús transmite a súa mensaxe, comezando polo chamado Sermón da Montaña:
Pasolini recorreu a actores non profesionais (Enrique Irazoqui era un estudante español, membro dun partido revolucionario). A imaxe de Cristo que ofrece está nas antípodas do cine bíblico. E non pasan os anos por este filme, que conta cunha excepcional fotografía en branco e negro, e cunha banda sonora onde os silencios son tan importantes coma as músicas seleccionadas.
Velaquí outra breve secuencia que recrea unha das pasaxes máis coñecidas do Evanxeo: “É máis doado que un camelo pase polo ollo dunha agulla…”:
Viridiana, no colofón
O libro péchase cun colofón (páx. 279) onde se fai referencia a Viridiana, o filme de Luis Buñuel que acadou a Palma de Ouro no festival de Cannes do ano 1961. En España, a censura prohibiu a súa exhibición e non se puido ver ata o ano 1977.
En Viridiana están presentes moitas das constantes do cine de Luis Buñuel, desde a relixión á ollada fetichista da sexualidade, pasando pola mirada surrealista presente en toda a súa obra, como ben se pode intuír no trailer da película:
